Snel weg van die snelweg.........

Wat is de definitie van saai?.....

Wie heeft er niet eens een film gekeken waarin de eerste minuut al duidelijk was wie de moordenaar was? En wie heeft vervolgens die film ook nog tot het einde uitgekeken ook? Super saai toch?

Wie herinnert zich niet de dodelijk saaie verhalen van zijn of haar vader nog waarin hij uitgebreid oreert over wat hij toen allemaal heeft meegemaakt en hoe het er toen allemaal aan toe ging??? Iedereen toch?.. En?.... Saaaaaaaii!!

Wie is er niet een keer met zijn klas op schoolreisje geweest en uiteindelijk in het Rijksmuseum beland om daar de oude Nederlandse meesters te bewonderen? En?? Wat is daar van blijven hangen behalve dat de saaiheid aan alle kanten van het canvas af leek te druipen???

Er zijn onder jullie vast nog wel een aantal die de hierboven genoemde voorbeelden van ultieme saaiheid kunnen overtreffen maar er ik wed om alles dat niemand de onmenselijk saaiheid kunnen evenaren waaraan onze 2 brommerhelden vandaag aan zijn blootgesteld. De onmetelijke saaiheid van de Nederlandse snelweg!!! 

Neem nu de A2..... Een 5 banen brede strook hypermodern Zeer Open Asfalt Beton die breed genoeg om in de drukke maandagochtendspits tegelijkertijd 2 Boeings 747 te laten opstijgen en landen terwijl het gewone wegverkeer met een slakkengang voortsukkelt. Terwijl Rijkswaterstaat trots bazelt over het opgeloste fileprobleem op het traject Amsterdam - Utrecht horen we onze motorhelden zacht binnenhelms vloeken; "wat nou opgelost? De file staat er nog steeds, hij is alleen 5x zo breed en rijdt 100 km/uur!".

277 km rechtdoor over de snelweg richting Aken is een saaie zure appel waar doorheen gebeten moet worden. De machtige machines in bedwang houden is bijna niet te doen. Net als koeien die de hele winter op stal hebben gestaan en op de eerste lentedag de staldeuren open zien gaan en springend en bokkend het land in rennen willen de brommers alle opgekropte PK's ontladen. Een bijna onmenselijke opgave voor zowel onze vrienden als hun 360 paardenkrachten.

Maar... 2,5 uur verbijten loont zich uiteindelijk als tenslotte de uit kleine sterretjes gevormde ronde ring waarin het woord Deutschland staat geschreven zich in de verte opdoemt. De grens!! In een klap ontwaken de inmiddels 3 van de 4 ingeslapen zuigers  en beginnen als woestelingen te stuiteren. In no time wijzen de wijzers van de kilometertellers naar de cijfers die ze zo graag aanwijzen. 200, 220, 250.......

Alle frustratie komt er uit en na 10 minuten zijn de beide brommerhelden de barre tocht van zojuist al weer helemaal vergeten. Al helemaal als ze even later worden getrakteerd op de prachtig strak geasfalteerde bochtige wegen van de Eiffel.

het grote genieten was begonnen en na 400 km's bereikten onze vrienden het idyllische hunsrucker Stupferich alwaar hun grote droom bewaarheid werd. Een hotelletje met een 2 persoonsbed........ 

Eindelijk weer lepeltje lepeltje!!!

Tot morgen.............