Brommeraarslatijn..........

Visserslatijn is een soort taal dat alleen gesproken wordt door zeemannen op zee. Zeemannen die elkaar de meest fantastische verhalen vertellen. Verzonnen, bedacht of uit de duim gezogen. In ieder geval moeten ze ijzersterk zijn en met zoveel overtuiging en passie worden verteld dat de aanhoorder het woord voor woord gelooft. 

Ik, Lucas Bolceboos, wil van deze gelegenheid gebruik maken om een nieuw woord aan Den Nederlandsche Taal toe te voegen. "Brommeraarslatijn".  Al een decennium lang rijd ik mee met onze vrienden. Een periode van 10 jaar waar ik het urenlange gekakel en slap geouwehoer door de intercomsets heb moeten aanhoren. Geen moment van stilte, altijd maar geluid. Lullen om het lullen. 25 kilo Richard geleden was er nog wel eens een korte welkome pauze veroorzaakt door het beperkte bereik van de intercomsets maar na een bezoek aan de brommerbeurs van enkele jaren geleden zou dit probleem zijn opgelost. De nieuwe sites hebben een bereik van circa 4-5 kilometer. Althans dat zei de verkoper die blijkbaar ook vloeiend brommeraarslatijn sprak daar de sets in de praktijk niet veel verder komen als een paar honderd meter. 

Honderden kilometers lang hoor ik, Lucas Bolceboos, de gesprekken aan. Volstrekt inhoudsloze gesprekken over niets en nog minder los niets. "Hey Arjan, waarom lusten onze brommers eigenlijk alleen de duurste benzine? " Vraagt Richard. Het antwoord op deze korte eenvoudige maar onzinnige vraag is schokkend. Een orerend betoog van een eindeloos kwartier volgt waarin Arjan haarfijn uitlegt dat het verschil tussen de bestanddelen in de benzines E5 en E10 in combinatie met een laag (95%) of hoog (98%) octaangehalte een negatieve werking hebben op de inspuiting van de brommers waardoor de vermenging van de brandstof met zuurstof eventueel kan leiden tot het verlies van compressie in de cilinders wat weer nadelig is voor het koppel en uiteindelijk het vermogen dat de brommeraar tot zijn beschikking heeft op het achterwiel. Kortom, de brommer gaat harder.... Bla bla bla bla...

Traditiegetrouw plannen onze vrienden een zogenaamde stapavond in. Een avond waarin er geen rekening wordt gehouden met de dag van morgen. Startend met Aperol Spritz als 2 bakfietsmoeders uit Heemstede die ook eens een keer op pad mogen. Doortrekken tot diep in de nacht, Grappa drinkend alsof het lekker is en bierdrinkend als klokpompen.  Een avond waarbij de spijt iets voor later is.  Riva del Garda, een prachtig dorpje gelegen aan de voet van de Dolimieten, is nu al voor de derde keer de locatie die deze twijfelachtige eer mag ontvangen.

En dan komt het, het "Brommeraarslatijn". "Hoe kan het dat we de vorige keer op het zelfde moment van de dag op het terras aan de overkant van het plein in de volle zon zaten maar dat dit nu in de schaduw van die enorme berg ligt?" "Oh dat weet ik, zegt Arjan, de zon is net onder gegaan maar komt straks weer terug. Dit unieke natuurverschijnsel komt alleen hier in Riva del Garda voor". "Wist je trouwens dat als een barkeeper een cocktail maakt en het daarbij heel hoog uitschenkt, vanuit de ene cocktailshaker in de andere, het hierdoor meer wordt, aldus Richard. "Jazeker weet ik dat, antwoord Arjan, datzelfde heb je als je harder rijdt op de brommer als de ander achter je. Dan is de weg korter". "Misschien is het goed als we even een bakkie koffie nemen om een beetje te ontnuchteren? Goed idee, due irish coffee per favore." "Hoe krijgen ze die grote rondvaartboot nou in dat Gardameer? Ja duh.. Die lag er al voordat het meer er was sukkel.," "Zie je dat kleine jongetje met dat vuurrode haar in die kinderwagen? Die moet je even een uurtje in de zon zetten, kan je lachen"! 

Verbijsterd en sprakeloos hoor ik, Lucas Bolceboos, het allemaal met plaatsvervangende schaamte aan. Morgen weer "normaal?"

Ik, Lucas Bolceboos, sluit deze dag af en groet u met een welgemeende Scusa, Riva del Garda, migliaia scusa!...........