Guiseppe heeft nog een laatste taakje......

Ik, Lucas Bolceboos, ben in de war. Hevig in de war na wat ik de afgelopen dagen heb gadegeslagen. Ik ben door de jaren heen toch wel wat gewend geraakt met onze vrienden maar dit jaar slaat alles. Dacht ik dat het laten staan van 2 half uitgedronken dikke Duitsers en het vroeg onder de wol gaan een incident was, bleek dit een terugkerend fenomeen te zijn. De middag begon zoals alle middagen. Brommers stallen, hotelkamer in, hotelkamer omtoveren tot complete chaos, korte broek aan, naar de bar en 2 dikke Duitsers bestellen. Daarna nog een paar tot het eten, tijdens het eten ieder een Dikke Duitser, afgeblust met een paar Dikke Duitsers. Praten over niks en nog minder als niks.  Groundhog Day in de Alpen. 

Gister werd dit patroon definitief doorbroken. Na twee, wederom half uitgedronken biertjes, gingen onze vrienden "even naar de kamer voor een powernap oftewel een tukkie". Het was 20.00 uur. Na kort even de ogen gesloten te hebben was het 9 uur later en 07.00 uur in de ochtend. Een nieuwe dag was aangebroken. De brommers werden bestegen en er werd gebrommerd als nooit tevoren.

Had ik al gezegd dat ik, Lucas Bolceboos, hevig in de war ben?

Maar gelukkig,  al snel klonken de vertrouwde onzinnige herinneringen van Arjan in combinatie met de quasi parate kennis over van alles maar vooral over niks door de headsets in de helmen. "Hier op precies deze plek  heb ik 8 jaar geleden een foto genomen van dit verkeersbord nadat we gierend van het lachen de hotelkamer hadden verlaten omdat we "medelijden" hadden met het kamermeisje die de badkamer schoon mocht maken in de gruwelijke stank van het voor- en afpoepen" riep Arjan. Herinneringen waar je werkelijk helemaal niet aan hebt behalve het mee te dragen in je leven. 

Hey Ar, wist je dat Guiseppe, net als Jose' in Spanje, de meest voorkomende mannennaam is in Italië en de Arabieren Zell am See als hun El Dorado zijn gaan zien? putte Richard uit z'n onmetelijke maar volstrekt overbodige parate kennis. 

Zo kende ik, Lucas Bolceboos, ze weer.

Maar..... In de middag dreigde het op het kleine terras van het hotel in de Italiaanse zon weer mis te gaan. In plaats van overbodige parate kennis en totaal onzinnige herinneringen werd er gediscussieerd. Gediscusieerd over politiek. Over de eerste kamer en de BBB. Hoe lang nog Rutte? Wanneer krijgen we het kwartje van Kok weer terug en hoe nu verder met het pensioenstelsel? Hoe moet dat met de armoedebestrijding? 

Een paar biertjes later.....

Waarom zijn er eigenlijk wel voedselbanken maar geen brommerkledingbanken? opperde Arjan. Weten ze in Den Haag wel wat tegenwoordig een beetje knappe, 100% gegarandeerd waterdichte, brommerbroek of een met een Goretex membraan ingeweven brommerjas kost? Aan een paar op maat gemaakte brommerlaarzen kan je tegenwoordig failliet gaan als je niet oppast. Hoe kan het dat het nog steeds niet bij wet verboden is om handmatig en al rijdend de ventilatieritsen van de brommerjas te openen en sluiten terwijl er al lang de mogelijkheid bestaat om dit electrische en  automatisch te laten doen?  Is er enig besef bij de dames en heren politici hoe onze brommervrienden de hele dag alert moeten zijn op de actuele benzineprijzen onderweg? Onze brommers vinden tenslotte super +++ benzine met het hoogste octaangehalte in de tanken het allerlekkerst en dat krijgen ze dan ook. Allemaal zaken waar onze brommerende vrienden dagelijks mee worden geconfronteerd en worstelen.  Daar zouden ze in Den Haag eens iets aan moeten doen riep Richard tenslotte. Hij opteerde een brommerpakkenbank. 

Gelukkig! Zo ken ik, Lucas Bolceboos, m'n brommerende vrienden weer. Ze zijn weer terug op aarde.

Guiseppe, een oude man in de winter van z'n leven met het oude niet helemaal passende gebit van z'n overleden broer in z'n mond zit op het kleine terras van het hotel ademloos te kijken naar schouwspel dat er aan de tafel naast hem afspeelt. Hij verstaat er geen woord van, hij spreekt slechts Italiaans. Hij ziet de wanhoop in de ogen van onze brommerende vrienden. Hij leeft en lijdt mee. Maar Guiseppe heeft nog een laatste taak in het leven en meer kam hij niet meer aan. Hij moet in het Italiaans tegen alle in het hotel logerende brommerrijders zeggen dat ze hun brommers in het witte grindpad moeten zetten en dat de bar om 18.00 uur open gaat. En als de brommerende loge's het niet verstaan moet hij het gewoon luid schreeuwend zeggen, dan verstaan ze het vast wel! 

Guiseppe heeft nog een laatste taakje.........

Ik, Lucas Bolceboos, uw meerazende reporter tegen wil en dank groet u 

tot morgen