Zell am See, March of the penguins.............

De jaren beginnen te tellen. Ook onze vrienden ontkomen hier niet aan. Deden ze zich in voorgaande jaren nog onbeperkt tegoed aan het heerlijke Duitse gerstenat die ze liefdevol "Dikke Duitsers" noemden, zo beheerst en verstandig hielden ze zich de 1e avond in. De lange stressvolle reis heen had z'n tol geëist. Ze waren gesloopt en afgedroogd en gingen om 09.00 slapen. Mij, Lucas Bolceboos, ontredderd achterlatend in de übergezellige Duitse kneippe met 2 niet opgedronken "Dikke Duitsers".

Nimmer waren ze de eerste bij het ontbijt maar nu wel. Een goed ontbijt zoals je mag verwachten in die Heimat. Ham, worst, spek, schinken, schweinebrat etc etc. Gewoon een heerlijk gevarieerd ontbijt waar je uit een enorme verscheidenheid aan voedsel kunt kiezen zolang het maar van varken is gemaakt. Geruchten gaan dat ook de muesli hier in Duitsland van schweinefleisch is gemaakt maar dat heb ik niet verder onderzocht. 

Ik hoor Arjan zeggen; "maximaal eten Ries, maximaal want je weet nooit wanneer je vandaag weer wat te eten krijgt. Vandaag een lange rit met veel kilometers en lastige wegen. We stoppen alleen om te tanken!

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Waarom gaat de reis vandaag uitgerekend naar Zell am See? Zell am See is een idyllisch schattig plaatsje gelegen tussen de hoge Oostenrijkse Alpen waar toevallig in de winter een gezonde dosis sneeuw valt waarop geskied kan worden. Viel deze sneeuw niet dan had het eeuwen geleden al opgehouden met bestaan. 10.000 zielen telt het dorpje slechts. Maar waarom, vroeg ik nogmaals? 

Die vraag werd al vrij snel beantwoord toen de brommers het asfalt betraden en de richting naar Zell am See ingezet hadden. Het was alsof de brommers de weg zelf al wisten. De uiterst zorgvuldig voorbereide routes in de navigatiesystemen leken soms overruled te worden door het onbegrijpelijke maar feilloze instinct van de brommers. En ze waren niet alleen. Al snel vormden zich kolonnes. Kolonnes van brommers met allemaal hetzelfde bestemming. Zell am See... Een lang lint aan brommers van alle nationaliteiten, merken, kleuren en dito berijders. Soms lekker doorrijdend en soms stapvoets maar steevast in de richting van west naar oost. Aan de nummerplaten kon ik zien waar ze vandaan kwamen. Duitsland, België, Nederland, Engeland, Zweden, etc etc. 

Na een tocht van ongeveer een uur zeven, en met de finish in zicht, ontwaarde ik iets opmerkelijks. Las ik, Lucas Bolceboos, daar nu op een kenteken van een groep brommers de letters "Kuwait"? Kuwait ligt 4615 kilometer van Zell am See! Hoe dan?  En het werden er meer. Hoe dichter onze vrienden Zell am See benaderden, hoe meer.

Een uur later werd het duidelijk. Reden onze brommervrienden de tocht van westelijke naar oostelijke richting, zagen zij vanuit oostelijke naar westelijke richting een oneindige stroom Arabieren naar Zell am See trekken. Trokken Arabieren in vroeger tijden naar hun heilige plaats Mekka, nu lijkt het erop dat er een handige eigenaar van een reisbureau in het verre oosten is geweest die in z'n reisgids Zell am See als het nieuwe Mekka heeft vernoemd.  Met honderduizenden tegelijk trotseren deze Arabieren de onherbergzame gebieden, gevaren en erbarmelijke omstandigheden met maar een doel, het beloofde land; Zell am See.  Zell am See blijkt het nieuwe Nice, Cannes, Monaco voor de Arabieren te zijn verworden. De zuivere lucht vanuit de bergen, het schone water in het meer, de prachtige kleuren van de alpenbloemen, de heerlijke geur geroosterd en gegrild schweinefleisch maakt Zell am See tot een el dorado voor Arabieren. 

Even was er paniek onder de Arabische pelgrims toen de Oostenrijkse regering, die over het algemeen een zeer ruimdenkend immigrantenbeleid voert, een boerkaverbod invoerde. Een dikke streep door de Arabische rekening. Arabische rekeningen tot aan de rand gevuld die de inwoners van Zell am See zagen verdampen als sneeuw voor de Oostenrijkse zon. Maar hier werd snel iets op gevonden ...... Corona!!! Lang leve Covid.

De arabische mannen ondernemen nu de barre tocht gekleed in onberispelijke Gucci shirts met daaronder een op maat gemaakte Versace pantalon. De voeten gestoken in glanzende Nike Jordans. De vrouwen volgend al even chique gekleed in oftewel een inktzwarte boerka ofwel een donkerzwarte boerka. Als finishing touch afgezet met een maagdelijk wit Corona mondkapje. 

Zell am See, March of the penguins........

Ik, Lucas Bolceboos, marcheer verder, verder met onze vrienden op deze onvoorspelbare tocht.  Tot morgen