Het weerzien..........

Nog nooit in al die jaren dat ik, Lucas Bolceboos, meeraas met onze brommervrienden had ik dit gezien. Stress hadden ze. De spanning was af gelezen op hun weldoorvoede en door scheermessen van haar ontdane hoofden.  Hadden ze niet 5 dagen eerder hun teerbeminde en oh zo geliefde brommers achtergelaten in een afgelegen loods in Moerdijk in de hoop dat ene Peter, waarvan zijn directe collega's niet eens wisten dat hij daar ook werkte, ervoor zou zorgen dat ze naar Málaga zouden worden gebracht? Nu 5 dagen later zaten onze brommervrienden aan het ontbijt in een idyllisch gelegen budgethotel in een Malagaans industriegebied waar ze 4 uur daarvoor door een taxi-chauffeur, genaamd José, waren afgezet. Letterlijk en figuurlijk. Er werd nauwelijks gesproken met elkaar. De stilte was oorverdovend. Beide wisten dat ze om 10.00 uur een ontmoeting zouden hebben met ene Ron. Ene Ron was de collega van ene Peter die van elkaar niet wisten dat ze collega's waren. Ene Ron zouden ze ontmoeten in een industriegebied alwaar ze zouden worden herenigd met hun gezamenlijk 350 paardenkracht tellenden brommers.

José, de taxi-chauffeur, en blijkbaar heten alle taxichauffeurs in Málaga zo, sneed met chirurgische precisie door het onnavolgbare wegennet van Málaga tot hij onze brommerbrienden voor een afgelegen loods afzette, die zo dienst zou kunnen doen als decor van een methlab voor de opnames van een aflevering van "Breaking Bad". Hier zouden de brommers staan. Na enkele minuten wachten kwam er vanuit de verte in een door een enorme stofwolk omhulde auto aanrijden. Zou dit ene Ron zijn? Een man stapte uit en liep zonder te groeten naar het hek en opende het. Richard liep naar hem toe stak hem trillende de hand toe. Ik ben Richard, en u bent ene Ron? Non, klonk het in het Spaans, in ben José. Langzaam schoof de grote stalen, roodverroeste deur luid kermend open. En daar stonden, tussen hoog opgestapelde pallets achterin de hoek van het methlab, hun brommers. Gezond en wel, blinkend in het zoetgevooisde licht van een knipperende tl-buis. Eindelijk weer samen! De stress gleed samen met het zweet (het was inmiddels 30 graden) van hun rug zo de beide bilnaden in. Nog nooit zag ik ze zo gelukkig.

Een half uur later rolden onze vrienden met hun brommers over het hete Spaanse asfalt. Eerst onwennig als een pasgeboren kalfje dat haar eerste stapjes zet maar al snel werden de opgekropte pk's losgelaten. Andalusië, laat nu maar eens zien waarom je op de eerste plaats van de ranglijst van meest prachtige brommergebieden staat, klonk het in de intercomsets.

Urenlang sneden beide brommers als hete messen in Spaanse boter door het Andalusische landschap. Buitentemperaturen liepen op tot boven de 30 graden wat inhield dat de temperatuur in het pak van Arjan opliep tot zo'n 45 graden. Richard had een vooruitziende blik gehad en daags voor vertrek nog even snel een doorwaaipak aangeschaft. Een schot in de roos.  Arjan, in racehouding in z'n strakke lederen brommerpak reed voor. Springend van bult naar bult en gat na gat ontwijkend in het Andalusische wegdek. Niet zelden z'n achterwiel voelen wegglijden over langsstrepen en witte en zwarte reparatieplekken. Voor wie nog niet geloofde dat brommerrijden geen vakantie is dan was het bewijs nu geleverd. Keihard werken was het, althans voor Arjan. Rechtopzittend, comfortabel, uiterst relaxed en doorgewaaid op zijn van alle gemakken voorziene brommer, reed hij achter Arjan aan. Zelfs de kop werd overgenomen. Richard reed voor! Een fenomeen dat niet eerder had plaatsgevonden maar het was een magisch moment. Maar het werd nog erger. Na tientallen kilometers in uiterste wanhoop Richard bij te houden vond Arjan zijn Waterloo. Waterloo in Spanje klinkt wat ongeloofwaardig maar ik, Lucas Bolceboos, was erbij en sloeg het gade. Richard reed weg bij Arjan. Het bier van Estepona spoelde de verslagenheid bij Arjan en het laatste beetje stress weg en de Spaanse Tapa's vulden de beide, iets te dikke, buiken.

Een eerste dag waarbij ik, Lucas Bolceboos die al heel wat heeft moeten meemaken, nog enige tijd van onder de indruk zal zijn.

Tot morgen en een Spaanse groet van uw meerazende reporter, Lucas Bolceboos.