met den franschen slag...............

Ze zijn wel lief en charmant hoor, die Fransen. Ze doen zo hun best om voor vol te worden aangezien. Het zal alleen nooit echt wat worden met ze. 
Ze beginnen ergens aan en net voordat ze er mee klaar zijn lijken ze te denken; "zo, genoeg gedaan voor nu, morgen weer verder".
Neem nu bijvoorbeeld het ontbijt in het lieflijk hotel in Barcelonette van de afgelopen dagen. Ogenschijnlijk keurig verzorgd en niks op aan te merken totdat Arjan zijn dagelijkse eitje op authentieke wijze op z'n voorhoofd 'tikt' en het struif langs via zijn voorhoofd langs zijn neus naar zijn kin voelt stromen. "WTF ????., rauwe eieren? Yep!!!! Rauwe eieren.....!!! Dan begrijpen Richard en Arjan waar de grote bak water voor dient die daar in de hoek staat. Wat vervolgens niet helemaal duidelijk is, is dat het lijkt of er andere natuurwetten gelden in Frankrijk. "Koken Fransen hun eieren in koud water?" Aan het rijtje eieren te zien die de medegasten hebben gehangen in deze 'eierenkoker' blijkbaar wel. Geduldig wachten zij de 4-5 minuten af die nodig zijn voor het koken van een eitje om hem vervolgens in vloeibare vorm over hun bord te zien stromen. Richard pakt de stekker van de eierenkoker van de grond en steekt deze in het stopcontact. "Over 5 minuten is je eitje klaar hoor Arjan!"

Het is er allemaal wel maar allemaal net niet. Besteld Arjan op het terras vanaf de kaart een lekkere malse 'Steak Tartare', krijgt hij na 20 minuten een pond rauwe half om half gehakt met in het midden een vers getikt rauw eitje. Blijkbaar is het hier de bedoeling dat de gasten zelf meehelpen met de kok. Vakkundig draaien onze brommerhelden een paar prachtige gehaktballen en overhandigen deze aan de kok zodat deze ze kan braden. Denkfout...... Steak Tartre eet je dus vlak voordat het klaar is. Dus halverwege eigenlijk en daarmee net niet.

Half werk of broddelwerk, daar houden de Fransen van. Dit werd onze brommerhelden wel duidelijk vandaag toen ze na uren zwoegen op de brommers door de prachtige Alpen, de top van de "col D'Insan' bereikte. Althans, bijna bereikte moet ik zeggen.
De sneeuwruimploeg bleek te hebben gedacht dat het laatste beetje sneeuw ook morgen (of overmorgen, of anders volgende week of ooit) wel weggehaald kon worden. "De boog kan tenslotte niet altijd gespannen staan" is het credo van deze sneeuwruimers. 
Nu hadden ze natuurlijk een alternatieve route kunnen bedenken zodat de vele vastlopende medebrommeraars hun tocht konden voorzetten en de 'schade' beperkt bleef. Ja, dit hadden ze kunnen doen maar hebben het dus net niet gedaan. 

Uren later dan gepland en na 80 kilometer omrijden werd la Grande Bornand bereikt. Snel brommerpakken uit en op naar het terras om de laatste zonnestralen nog even mee te pikken voordat deze achter de bergen verdwijnen. 
De brommerpakken en het terras werden gehaald, de zonnestralen net niet.

"Met den franschen slag" is een term die afkomstig is uit de ruitersport en betekent zoveel als 'een sierlijke, volmaakte en stijlvolle zweepslag'. 
Waar het in de vertaling is fout gegaan blijft een raadsel maar een ding is zeker:  voor de woorden "afmaken" of "volmaakt" zijn in het Frans nooit woorden voor bedacht.

En toch zijn onze brommerhelden volmaakt gelukkig...........Franse slag of net niet.......

Een hele gemeende groet,

Lucas Bolceboos, uw meerazende reporter.