The Good, the Bad and den Bloten Bips.........

Ik, Lucas Bolceboos, droomde mij vandaag 54 jaar jonger. 54 jaar geleden toen Richard slechts voedsel in vloeibare vorm tot zich nam en Arjan louter nog in vloeibare vorm bestond. Ruim een halve eeuw geleden besloot Sergio Leone, een Italiaanse filmregisseur, een westernfilm  te gaan maken. Nu spelen westernfilms zich over het algemeen af diep in de gortdroge Amerikaanse woestijnen en onherbergzame rotspartijen ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog. Stoere, pruimtabak kauwende en bruine fluim spugende cowboys met door de zon gedroogde en gecraqueleerde huid en luid joelende, roodverbrande indianen vlogen elkaar stelselmatig in de lange en soms gescalpeerde haren. Bisons veranderden op een houtvuur in dikke malse steaks en werden luidruchtig verorberd. Klassiek en heel herkenbaar. 

Toen Sergio Leone, na lang zoeken, eindelijk zijn keus had laten vallen op de perfecte filmlocatie ging er iets vreselijk mis. Het boeken van de vliegtickets naar Nevada in de verenigde staten had hij overgelaten aan zijn klaarblijkelijk dialectische assistent met als gevolg dat vliegtuigen vol met Amerikaanse acteurs de grote plas over staken en landden in de Spaanse Siërra Nevada. Allereerst ontplofte de temperamentvolle Italiaan in woede bij het ontdekken van deze ongelofelijke blunder maar al snel bond hij in toen hij eens goed keek naar de omgeving waar hij was beland. De Siërra Nevada, een betoverend mooi gebied tussen Almeria en Granada bleek opvallen veel gelijkenissen te hebben met de Amerikaanse omgevingen waar tot dat moment alle westerns werden opgenomen. Sergio besloot zijn film hier maar op te nemen, ze waren er tenslotte nu toch en hadden verder geen vaste plannen. Om zijn Italiaanse komaf niet te verloochenen liet hij sommige cowboys Italiaans praten en werd er slechts spaghetti als voedsel bereid bij de catering. De filmmuziek liet hij over aan zijn jeugdvriend Ennio Moricone en the rest is history. Het angstaanjagende fluitdeuntje klinkt nog dagelijks wereldwijd op de radio en iedereen weet waarom "The Good, the Bad and the Ugly " een spaghetti Western is gaan heten. Er wordt overigens geen sliert spaghetti in gegeten in de film maar dit terzijde.

Nu 54 jaar later zwerven onze brommervrienden als moderne cowboys door deze onmetelijk grote en betoverend mooie Siërra Nevada. De droge stoffige zandpaden hebben plaatsgemaakt voor babybilletjes gladde asfaltwegen. Nu niet op 1 paardenkracht maar op honderden paarden krachten tegelijk. De stoere lederen Stetson cowboyhoed heeft plaatsgemaakt voor een ultralichte Shoei integraalhelm en de Colt 45 in het holster aan de broekriem is veranderd in een mobiele telefoon in de binnenzak van het brommerpak. Een paar gelijkenissen zijn gebleven. De (vieze) kleding. Cowboykleding werd van origine niet gewassen met als gevolg dat deze kleding na verloop van tijd zo vies was dat, bij het slapen gaan, de broeken en jassen rechtop in hoek werden gezet. Dit fenomeen is nog altijd terug te zien in de hotels van onze brommervrienden. Het brommerpak staat elke avond rechtop in de hoek alsof hijzelf er nog in zit. "Moet dat pak na 12 jaar niets eens gewassen worden Arjan ?" vroeg Richard vandaag. "Ben jij gek! dat deden de cowboys toch ook niet vroeger?!" Was het korte maar stoere antwoord van Arjan. 

Kort voor de geenvakantie besloot Richard toch nog even snel een speciaal doorwaai brommerpak te kopen. Een doorwaai brommerpak is speciaal ontwikkeld voor omgevingen waar de temperaturen kunnen oplopen tot astronomische hoogtes. Temperaturen van 40 graden plus komen niet zelden voor in het Spaanse Andalusië. Dit brommerpak heeft als, zoals de naam al doet vermoeden, de eigenschap alle wind er dwars door te laten waaien. Zo reed Richard de afgelopen dagen prinsheerlijk in zijn doorgewaaide en verkoelende nieuwe pak door het prachtige Andalusië terwijl hij dikwijls Arjan uitlachte als deze door de brandende Spaanse zon werd gekookt in zijn met vliegenlijken verstopte ventilatie opengingen van zijn stoere lederen brommerpak. Er was echter een ding waar Richard niet op heeft gerekend. De Siërra Nevada ligt in tegenstelling tot Nevada niet op het laagste punt van de aarde maar op de hoogste toppen van Europa. Hetgeen zoveel betekent dat de temperaturen, bij het beklimmen van deze toppen, met gemak 1 graad per 100 meter kunnen dalen. Een snelle rekenaar onder ons stelt dan moeiteloos vast dat bij het bereiken van de top op 2400 meter de temperatuur van 24 graden gedaald is naar het vriespunt. 

Tranen van het lachen rollen uit de helm van Arjan bij het horen van Richard door de intercom terwijl de ijzige koude snijdende wind door zijn doorwaaipak jaagt "

"Het lijkt wel of ik in den Bloten Bips op de brommer zit!!!!!!!"

Lucas Bolceboos, uw meerazende reporter tegen wil en dank............