helmen vol emoties................

Zoals bekend is het dragen van een helm bij het brommerrijden een absolute must qua veiligheid. Is een helm sexy? Nou nee, niet echt of liever gezegd, echt niet! Om hem enigszins aantrekkelijk te maken doen de fabrikanten verwoede pogingen de helmen 'op te leuken' met stickers, randjes, uitsteeksels, kleuren en andere frutsels. Maar hoezeer ze ook hun best doen, het blijven een soort lompe ronde "emmers" die strak om de hoofden van onze brommervrienden geklemd zitten. 
Een helm behoort ook strak om het hoofd te zitten en geen ruimte te laten tussen het hoofd en de zachte voering aan de binnenzijde. Kortom, bij een goed passende helm kan niets meer bij.

En toch is het onze brommerhelden gelukt de helmen nog voller te krijgen als met alleen hun dikke koppen. Waarmee? Met emoties! Want brommerrijden is pure emotie in alle vormen..........
Over het algemeen overheerst er een gevoel van binnenhelmse vreugde. Met een grote glimlach stappen onze beide brommerhelden 's morgens OP de buddyzit en slaken een vreugdekreetje zodra het ze luidgrommend tot leven komen. Datzelfde gelukzalige gevoel kent Richard zeker ook als hij na een hele dag brommeren van iets te veel kilometers er eindelijk weer AF mag. Arjan daarentegen vult op dat moment zijn helm met diepe teleurstelling.
Onderweg gebeurt er van alles. Een iets te krap genomen haarspeldbocht waardoor de tegenligger vol in de remmen moet resulteert in een hevige schrikreactie. Deze direct gevolgd door het openspringen van alle poriën waardoor het klamme zweet de zachte helmbekleding indringt. Na een dergelijke reactie heerst er een poosje een soort van angst binnen de inmiddels drijfnatte helm. 

Ook externe prikkels kunnen binnenhelmse emoties hoog doen oplaaien. Een mooie strakke bocht voorzien van prachtig glad en effen asfalt. Een bocht die fantastisch vloeiend genomen HAD kunnen worden maar bruut om zeep geholpen wordt door een bloedirritante wielrenner die zonder te vragen op HUN ideale lijn fiets. Op dit soort momenten lopen de helmemoties hoog op. Pure woede, scheldkanonnades en verwensingen worden de uitsloverige wielrenner toegeworpen. 
Gelukkig volgt er snel een gevoel van bezinning en berusting binnen de kunststof hoofdemmers en maakt de woede plaats voor tevredenheid nadat de volgende bocht op onnavolgbare wijze wordt genomen. 
Zo kan Arjan zijn helm volledig tot de rand aan toe vullen met onbegrip. Onbegrip over het grote onrecht wat hem wordt aangedaan als de navigatie hem onbedoeld van de zorgvuldig samengestelde route afbrengt en hem naar een tolweg leidt ( of lijdt in zijn geval). Dit onbegrip maakt al heel snel plaats voor, alweer, enorme boosheid als er tol betaald moet worden voor het rijden op een weg waarop hij überhaupt helemaal niet wil rijden. 

Tijdens het brommeren vult de headset van Richard z'n helm ook nog met muziek. Muziek die hem doorgaans vrolijk maken en hem doen meezingen. Gelukkig is zijn helm goed geïsoleerd tegen geluid van zowel van buiten naar binnen als van binnen naar buiten. De muziek kan ook herinneringen opwekken. Herinneringen die hem doen missen. Het missen van z'n vader als Bruce Springsteen het wereldberoemde intro van 'The River' met de mondharmonica inzet. Tranen in zijn ogen maken het brommeren even onverantwoord. 
Het missen van thuis, z'n lieve Ellen, Sacha, Nick en Marit. Kortom, ..........z'n leven buiten de helm.

Voor tranen van het lachen is er altijd ruimte binnen de helm. En die zijn er geweest deze week, reken maar! 

Morgen alweer de laatste dag van de 'route de la Honckyboncky' met ons gehelmde tweetal. Een lange en uitputtende rit over onder andere de "Alpe d'Huez" waar vorige week nog de "Alpe d'Huzes" werd georganiseerd.
Over emoties gesproken..................

Uw geëmotioneerde reporter, Lucas Bolceboos

Tot morgen